Gelecek artık mekânsız. Yalnızca zaman var ve saptamaya çalışıyoruz nafile bir şekilde. Bu nedenle elimizde kalan tek şey artık kötülük. Hangi eylemde bulunursak bulunalım bu artık kötülüğe hizmet edecektir. Çünkü biliyoruz.
Her yeni düşünce daima bir nesneyi talep eder. Kötülüğün kendisine kaybetme ise tüm nesneleri. Bu “tüm nesneler” ise bizatihi mekânın kendisidir. Çünkü en sıradan eşya ve onun tabiatı dahi her an zaman karşısında çözünebilir olduğundan, kendiliğinden değersizleşir. Geriye kalan tek şey zamandır. Mekânsız bir zaman. Bu nasıl olabiliyor?
Zamanı, yani kendi zamanımı keşfetme sürecim içerisinde iyiliğin nostalji, hümanizm, başka biriyle/birinde özgürleşme gibi birçok garabetine düşüp seyahatimi yarıda kesme tehlikesiyle karşı karşıya geldim. Tanımadığım pek çok kişinin gözünde bir yuvanın, yurdun, birazcık huzurun yerleştiğini ve onları artık geçmişten tanıdığımı gördüm.
